آرزوی باغبان....

در زندگی برای اندوه همه بهانه ها مهیاست...نیازی به کندو کاو نیست...به دنبال بهانه ای برای شاد بودن باش...و از بهانه های کوچک شادی آفرین... به بهانه اصلی بازگرد...به...او به مهربانی که نهال وجود ما را در گلدان طبیعت کاشت...تنها و تنها به این آرزو که چوب عریان وجود ما...ریشه شادی بزند...و وقتی ریشه زد...از این  گلدان کوچک و تنگ به باغ بزرگ شادی برده شود...تا جاودان در خاک شادی کاشته شود. زندگی برای وسعت یافتن وجود ماست...باید در همه سختی ها...ناملایمت ها...نامرادی ها و ناکامی ها...هسته وجود ما بارور شود...آماده شود برای جهانی زنده از شادی که بی شک جاودان در آن شادمانه خواهیم بود. (دکتر محمد حسن جعفری)  بر گرفته از وبلاگ سپیدار