غم نیست اگر به اشک ما طعنه زنید .....

هر شهیدی کربلائی دارد

خاک آن کربلا ... تشنه خون اوست

و زمان انتظار می کشد

تا پای آن شهید بدان کربلا رسد

و آنگاه ... خون شهید ، جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید

و معبری از نور خواهد گشود

و روح اش را از آن ، به سفری خواهد برد که که برای پیمودن آن

هیچ راهی به جز شهادت وجود ندارد ...

(شهید سید مرتضی آوینی)

***************************************

دعا کنید خداوند شهادت را نصیب شما کند

در غیر اینصورت زمانی فرا می رسد که جنگ تمام می شود و رزمندگان امروز به سه دسته می شوند :

دسته ای به مخالفت با گذشته خود بر می خیزند و از گذشته خود پشیمان می شوند .

دسته ای راه بی تفاوتی را بر می گزینند و در زندگی مادی غرق می شوند و همه چیز را فراموش می کنند .

و دسته سوم به گذشته خو وفادار می مانند و احساس مسئولیت می کنند که از شدت مصائب و غصه ها دق خواهند کرد .

پس از خدا بخواهید که با وصال شهادت از عواقب زندگی بعد از جنگ در امان بمانید .

چون عاقبت دو دسته  اول ختم به خیر نخواهد شد و جز دسته سوم ماندن بسیار سخت و دشوار خواهد بود .

( سردار شهید حمید باکری )

***************************************

جنگ تمام شد ........ برگشتیم  با همه سوغاتمان : بی دلی مان !

برگشتیم و گرفتار شدیم  ناگاه میان زرق و برق های این شهر رنگین با جذبه های دروغین محاصره گشتیم ، بی د لیمان به دادمان رسید :

ماسک های پرهیزتان را بزنید که هوای زمانه گناه آلوده است

عدّه ای غفلت کردیم و بیمار شدیم عدّه ای ماندیم و بی تاب شدیم !

باز صبح کاذب ، چلچراغ های وسوسه فرایمان گرفت
 تا غروب دوکوهه را از چشم ها یمان برباید

دل ندا داد :

ظلمتی بیش نیست به آسمان خیره شوید افسوس که عده ای محو نوری کاذب شدیم و اندکی محو آسمان!

سرهامان روبه آسمان بود وسوسه های غرور و تکبر به ستایش مان نشستند که عطر
 خاک های بی آلایش فکه را از یاد ببریم و باز هشدار دل : 
 رو به خاک کنید ... در یغا که سنگفرش های مرمرین تجمل چشم های ظاهر بین مان را خیره کرد سنگرفرش ها آیینه ای شدند عده ای به خود نگریستیم و اندکی به خاک !

برگشتیم و دریغا ........ !

دریغا که « اندکی » هوایی ماندیم !

و سکوت ، هم صحبت مان شد و خاک همدم نگاه مان اشک محرم رازمان
 انتظار مرهم زخم های مان

دیوانگی گناه مان عاشقی جرم مان و بی دلی مشاهدمان و عزلت پناه مان
 و این شد سر آغاز : « داستان تنهایی مان » !

آری ........ رفقای عزلت نشین هوایی !

بگذارید زنجیرهای سنگین نگاه ها اسیر انزوای تان کند

بگذارید فلسفه نواندیشی ها ،آهن و دود پوسیده تان بپندارد ، بگذارید اقلیّت شوید و در کثرت غفلت ها نادیده گردید بگذارید جدا از « تن ها » شود و « تنها بمانید »

اما هرگز تن به عقلانیت دوران تردیدها و فراموشی ها نسپارید آری ... 
« اندک رفیقان همراهان هوایی » !

اینجا ماندن را گریزی نیست

بگذارید جسم ها پایبند زمین بمانند اما روحمان را قفسی نیست جز چشم هایمان !

چشم های تان را ببندید تا روح بال بگشاید .......... عازم دوکوهه شود

از پاکی حوض کوچکش وضویی بسازد وارد حسینیه حاج همت شود

شرط « آزادگی » را از « حاجی » بپرسید در گوشه ای از اتاقک های دو کوهه نماز نیاز بخواند و راهی فکه شود . به فکه که رسید سراغ « سید » را بگیرد 
« شقایق های آتش گرفته » نشانی اش را می دانند سید چگونه پرگشودن را برایش روایت می کند .

بعد راهی شلمچه شود به خاکش خود را معطر کند برود پشت آن حصارهای بلند رو به کربلا بنشیند با بالهایش حصارهای ظاهری ر ا بگشاید ... اگر زخمی شدند غمی نیست 
« با ابالفضل ( ع ) » بگوید .  اگر اذن دخولش رسید به سوی حرم حسین ( ع ) پر بگیرد .... بر پرچم سرخ گنبدش که رسید با کبوتران حرم هم آواز شود و آنقدر نوای
 « این الطالب بدم المقتول بکربلا » را سر دهد که یا از عطش جان دهد و
 یا سیراب وصال گردد ...

رفقای هوایی !

این پایان « دلتنگی هاست »‌!

بگذارید « داستان تنهایی تان » افسانه آدمیان شود ، هر چند پایانش را خوش نپندارند !

اینجا ماندن را گریزی نیست ..... و رفتن را نیز !

و اگر در جستجوی مقصود عروجی راه یکی است :

چشم هایت را به روی زمین ببند

تا عازم آسمان شود ............